İkonik Mimarlık-Doğa İlişkisinin İncelenmesi

Özet

Mimarlar, geçmişten günümüze kadar olan süreçte doğayı çoğunlukla bir esin kaynağı olarak görmüştür. Doğa biçim, estetik ve uyum anlamında her zaman mimari tasarımın ilham kaynağı olmuştur. Günümüz tasarım anlayışında öne çıkan yaklaşım; doğayı doğrudan biçimsel bir esin kaynağı olarak kullanmak değil, doğayı bütünüyle ele alan bir üretim süreci olarak değerlendirmektir. 20. yüzyılda gelişen teknoloji ile doğa bilimleri ve bilgi teknolojilerindeki gelişmeler mimarlığın fizik, kimya, biyoloji ve matematik ile entegrasyonunu sağlamış; doğanın işleyişi sadece form olarak değil, strüktür ve malzeme olarak da örnek alınarak mimari tasarımda kullanılmaya başlanmıştır. Günümüzde farklı ve yenilikçi tasarımları ile ikonik yapılar özgün ve farklı olma amacı ile sıklıkla doğadan esinlenmektedir. Çünkü ikonik yapılar izleyicinin belleğinde kalabilmek amacıyla güçlü bir çağrımsal anlama ihtiyaç duyarlar ve bu noktada canlı ve cansız doğa ikonik tasarım için mimarlara sınırsız bir esin kaynağı sunmaktadır. Bu çalışmada ikonik yapı-doğa ilişkisi tartışılmış, 20. yüzyılın sonunda ve 21. yüzyılın başında tasarlanmış doğa esinli ikonik yapılar seçilmiş ve bu yapılar doğadan esin kaynağına göre sınıflandırılarak analiz edilmiştir. Seçilen yapılara yönelik ayrıntılı bir literatür taraması gerçekleştirilmiş; yapıların künyesi, mimari tasarım öyküsü ve esin kaynağı araştırılmıştır. Tüm bu bilgiler ışığında seçilen çağdaş ikon yapıların mimari analizi ve doğa ile kurdukları ilişkinin analizi sonucunda elde edilen bulgular değerlendirilmiş, bu yapıların geleceği ve ait oldukları kentler için önemi tartışılmıştır.